ต้นไม้กินคน (Man-eating tree)
เชื่อหรือไม่ว่ามีต้นไม้กินคน?
หนังสือพิมพ์นิวยอร์กเวิลด์ ฉบับวันที่ ๒๔ เมษายน ค.ศ. ๑๘๗๔ ได้ตีพิมพ์เรื่องราวเกี่ยวกับนักสำรวจชาวเยอรมันชื่อ คาร์ล ลีช ซึ่งอ้างว่าได้เดินทางไปเกาะมาดากัสการ์ โดยจ้างชาวพื้นเมืองชื่อเฮนดริกเป็นคนนำทางผู้นำเขาไปยังเผ่าพื้นเมืองที่ชื่อมิโคโด ซึ่ง ณ บริเวณนั้นเขาได้พบต้นไม้ที่แปลกประหลาดมาก รูปร่างมันเหมือนต้นสัปปะรดยักษ์สูง ๘ ฟุตสีน้ำตาลไหม้ มีใบคล้ายต้นหางจระเข้ ๘ ใบ แต่ละใบยาว ๑๑ – ๑๒ ฟุต และมีหนามแหลมที่ขอบใบ ซึ่งชุ่มไปด้วยของเหลวที่มีลักษณะคล้ายน้ำผึ้ง แตกหน่อเป็นสามหน่อมีกิ่งก้านเหมือนเถาวัลย์เลื้อยยาว
ชาวพื้นเมืองบังคับให้หญิงสาวปีนขึ้นไปต้นไม้นี้ และดื่มของเหลวที่หลั่งชโลมต้นไม้นั้น ปรากฏว่ากิ่งก้านประดุจเถาวัลย์ได้ม้วนพันหญิงสาวคนนั้นไว้ หญิงสาวกรีดร้องท่ามกลางเสียงโห่ร้องและสวดมนต์ของชาวพื้นเมือง และต้นไม้ต้นนั้นก็ได้กลืนกินชีวิตหญิงสาวคนนั้น
เข้าใจว่าบันทึกของคาร์ล ลีช น่าจะเป็นบันทึกเกี่ยวกับต้นไม้กินคนครั้งแรกที่มีการเผยแพร่ต่อสาธารณะ หลังจากนั้นก็มีหนังสือพิมพ์และวารสารอีกหลายฉบับนำเรื่องนี้ไปลง อย่างเช่น เซาธ์ออสเตรเลียรีจิสเตอร์ ในปีค.ศ. ๑๘๘๑
และอีกกว่า ๔๐ ปีหลังจากนั้น เชส ออสบอร์น อดีตผู้ว่าการรัฐมิชิแกนได้เขียนหนังสือชื่อ มาดากัสการ์, ดินแดนต้นไม้กินคน (Madagascar, Land of the Man-Eating Tree) ออกมาในปีค.ศ. ๑๙๒๔ เล่าประสบการณ์ของเขาในการเดินทางไปมาดากัสการ์และถึงแม้ว่าจะไม่พบต้นไม้กินคนขนาดใหญ่ แต่ในหนังสือเล่าว่าคนพื้นเมืองทุกคนที่เขาพบ ยืนยันกับเขาว่ามีต้นไม้ชนิดนี้จริง
บางคนเชื่อว่าถ้าเชส ออสบอร์น รู้ว่าหนังสือพิมพ์ที่ตีพิมพ์เรื่องนี้ครั้งแรกคือนิวยอร์กเวิร์ลอาจจะไม่ดั้นด้นไปค้นหาต้นไม้นี้ก็เป็นได้ เพราะชื่อเสียงของหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ไม่ค่อยดีในเรื่องสร้างข่าวขึ้นมาเองหลายเรื่อง
(ข้อมูลบางแห่งลงรายละเอียดว่าคนเขียนเรื่องนี้คือ เอ็ดมันด์ สเปนเซอร์ เป็นทำงานในนิวยอร์กเวิร์ลนั่นเอง)
วิลลี่ ลีย์ ได้เขียนหนังสือ ซาลาแมนเดอร์กับสิ่งมหัศจรรย์อื่น ๆ (Salamanders and other Wonders) ตีพิมพ์ในปีค.ศ. ๑๙๕๕ ในหนังสือเล่มนี้บอกว่าทั้งต้นไม้กินคนและชาวพื้นเมืองที่เรียกว่ามิโคโด ตามที่คาร์ล ลิช เขียนบันทึกไว้นั้นไม่มีอยู่จริง และยังเป็นที่น่าสงสัยว่าคาร์ล ลีช มีตัวตนจริงหรือไม่?
ถึงแม้ว่ามาดากัสการ์จะมีต้นไม้ที่กินสัตว์เป็นอาหาร (เช่นเดียวกับในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และออสเตรเลีย) ซึ่งส่วนใหญ่แค่ย่อยสลายซากแมลงเท่านั้น แต่ก็มีบางชนิดที่ใหญ่พอจะจับสัตว์ตัวเล็กๆ อย่างหนูมาหล่อเลี้ยงชีวิต
ดูเหมือนว่าอาจจะเป็นเรื่องนี้ที่ทำให้ เอช จี เวลล์ ได้แรงบันดาลใจในการเขียนเรื่อง ดอกกล้วยไม้ประหลาด (The Flowering of the Strange Orchid) ในปี ค.ศ. ๑๘๙๔ ซึ่งปล่อยกลิ่นทำให้คนมึนงง และสูบเลือดคนเป็นอาหาร หรือ วันของเหล่าทริฟฟิดส์ (The Day of the Triffids) ของ จอห์น ไวลด์แฮม และภาพยนตร์ร้านเล็กสยองขวัญ (The Little Shop of Horrors) ในปีค.ศ. ๑๙๖๐
หนังสือพิมพ์นิวยอร์กเวิลด์ ฉบับวันที่ ๒๔ เมษายน ค.ศ. ๑๘๗๔ ได้ตีพิมพ์เรื่องราวเกี่ยวกับนักสำรวจชาวเยอรมันชื่อ คาร์ล ลีช ซึ่งอ้างว่าได้เดินทางไปเกาะมาดากัสการ์ โดยจ้างชาวพื้นเมืองชื่อเฮนดริกเป็นคนนำทางผู้นำเขาไปยังเผ่าพื้นเมืองที่ชื่อมิโคโด ซึ่ง ณ บริเวณนั้นเขาได้พบต้นไม้ที่แปลกประหลาดมาก รูปร่างมันเหมือนต้นสัปปะรดยักษ์สูง ๘ ฟุตสีน้ำตาลไหม้ มีใบคล้ายต้นหางจระเข้ ๘ ใบ แต่ละใบยาว ๑๑ – ๑๒ ฟุต และมีหนามแหลมที่ขอบใบ ซึ่งชุ่มไปด้วยของเหลวที่มีลักษณะคล้ายน้ำผึ้ง แตกหน่อเป็นสามหน่อมีกิ่งก้านเหมือนเถาวัลย์เลื้อยยาว
 |
| ya-te-veo ("ฉันเห็นคุณ") ต้นไม้ในตำนานอัฟริกาและอเมริกากลาง, จากหนังสือ Sea and Land โดย J. W. Buel, 1887 |
ชาวพื้นเมืองบังคับให้หญิงสาวปีนขึ้นไปต้นไม้นี้ และดื่มของเหลวที่หลั่งชโลมต้นไม้นั้น ปรากฏว่ากิ่งก้านประดุจเถาวัลย์ได้ม้วนพันหญิงสาวคนนั้นไว้ หญิงสาวกรีดร้องท่ามกลางเสียงโห่ร้องและสวดมนต์ของชาวพื้นเมือง และต้นไม้ต้นนั้นก็ได้กลืนกินชีวิตหญิงสาวคนนั้น
เข้าใจว่าบันทึกของคาร์ล ลีช น่าจะเป็นบันทึกเกี่ยวกับต้นไม้กินคนครั้งแรกที่มีการเผยแพร่ต่อสาธารณะ หลังจากนั้นก็มีหนังสือพิมพ์และวารสารอีกหลายฉบับนำเรื่องนี้ไปลง อย่างเช่น เซาธ์ออสเตรเลียรีจิสเตอร์ ในปีค.ศ. ๑๘๘๑
และอีกกว่า ๔๐ ปีหลังจากนั้น เชส ออสบอร์น อดีตผู้ว่าการรัฐมิชิแกนได้เขียนหนังสือชื่อ มาดากัสการ์, ดินแดนต้นไม้กินคน (Madagascar, Land of the Man-Eating Tree) ออกมาในปีค.ศ. ๑๙๒๔ เล่าประสบการณ์ของเขาในการเดินทางไปมาดากัสการ์และถึงแม้ว่าจะไม่พบต้นไม้กินคนขนาดใหญ่ แต่ในหนังสือเล่าว่าคนพื้นเมืองทุกคนที่เขาพบ ยืนยันกับเขาว่ามีต้นไม้ชนิดนี้จริง
บางคนเชื่อว่าถ้าเชส ออสบอร์น รู้ว่าหนังสือพิมพ์ที่ตีพิมพ์เรื่องนี้ครั้งแรกคือนิวยอร์กเวิร์ลอาจจะไม่ดั้นด้นไปค้นหาต้นไม้นี้ก็เป็นได้ เพราะชื่อเสียงของหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ไม่ค่อยดีในเรื่องสร้างข่าวขึ้นมาเองหลายเรื่อง
(ข้อมูลบางแห่งลงรายละเอียดว่าคนเขียนเรื่องนี้คือ เอ็ดมันด์ สเปนเซอร์ เป็นทำงานในนิวยอร์กเวิร์ลนั่นเอง)
วิลลี่ ลีย์ ได้เขียนหนังสือ ซาลาแมนเดอร์กับสิ่งมหัศจรรย์อื่น ๆ (Salamanders and other Wonders) ตีพิมพ์ในปีค.ศ. ๑๙๕๕ ในหนังสือเล่มนี้บอกว่าทั้งต้นไม้กินคนและชาวพื้นเมืองที่เรียกว่ามิโคโด ตามที่คาร์ล ลิช เขียนบันทึกไว้นั้นไม่มีอยู่จริง และยังเป็นที่น่าสงสัยว่าคาร์ล ลีช มีตัวตนจริงหรือไม่?
ถึงแม้ว่ามาดากัสการ์จะมีต้นไม้ที่กินสัตว์เป็นอาหาร (เช่นเดียวกับในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และออสเตรเลีย) ซึ่งส่วนใหญ่แค่ย่อยสลายซากแมลงเท่านั้น แต่ก็มีบางชนิดที่ใหญ่พอจะจับสัตว์ตัวเล็กๆ อย่างหนูมาหล่อเลี้ยงชีวิต
ดูเหมือนว่าอาจจะเป็นเรื่องนี้ที่ทำให้ เอช จี เวลล์ ได้แรงบันดาลใจในการเขียนเรื่อง ดอกกล้วยไม้ประหลาด (The Flowering of the Strange Orchid) ในปี ค.ศ. ๑๘๙๔ ซึ่งปล่อยกลิ่นทำให้คนมึนงง และสูบเลือดคนเป็นอาหาร หรือ วันของเหล่าทริฟฟิดส์ (The Day of the Triffids) ของ จอห์น ไวลด์แฮม และภาพยนตร์ร้านเล็กสยองขวัญ (The Little Shop of Horrors) ในปีค.ศ. ๑๙๖๐
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น